Bana sevmekten başka yol bırakmadın ki

Kimseyle konuşamam Allah’ım. Beni benden iyi bilirsin. Ve bilirsin ki derdimden önce hiç derde sokmadın başımı. Bu yüzdendir tek bacağım yok gibi yaşayışım. Yavaş yürüyüşüm, çabuk yoruluşum, bundandır…
Allah’ım, ayrı düşmek nedir bilmezdim. Daha önce de hiç beklememiştim ben. Beni sen yâr ettin ona… Ben değildim ki sevmeye can atan. Bana bu duyguyu veren de sensin. Sen onu karşıma getirene kadar, aklımda bile yoktu sevmek. Bana sevmekten başka yol bırakmadın ki Allah’ım. Elimde değil artık yaşanacaklar. Mutlaka vardır bir bildiğin. Boşuna değildir bu bekleyiş.
Ne kadar da belliydi onu senin gönderdiğin. Anlamıştım zaten, getirdiği mutluluk dünyaya ağır gelirdi. Mutluluğu bana fazlasıyla verdikten sonra da aldın canımı yanına. Ve onun bedeni de şu an başkasında. Biliyorum. Onu çok özlüyorum. Her gece dua ederdim ama keşke daha fazla etseydim de biraz daha fazla kalsaydı deyip duruyorum kendime. Olsun. Zamanla anladım ki yokluğu bile fazla bana.
Yaşattıklarına şükretmeyip, yine onu isteyişim, ne büyük bencilliktir. Ve ne büyük lütuftur önce evrenin, sonra dünyanın bana verilmesi. Çok dua sayma ama Allah’ım, n’olur yaşattıkları bundan sonra da terk etmesin aklımı. N’olur derdimi unutmayayım. N’olur Allah’ım… Amin. . .