Kilitlendi kapılarım
Pencerelerim kapandı
Kırıldı yüzümü gösteren aynalar
Söndü ışıkları şehrin
Düştü gözlerim yere düştü
Hüznümü gözyaşımdan anla
Sihaya çaldığını görürsün renginin
Efsunlu bir hengamenin mızrabıyım
Yedi kat gökler okşarken kaderimi
Ve her insan bir kere ölür
Sen ki / her an kıyametim.
Hükmü yok acının,hükmü yok sensizliğin,
Zehrine bulaşmış ölüyüm ben.
Çiçek açmış ağaçların kokusunu ört üzerime,
Ve sakla / ruhumun ateşini mabedinde. . .